 |
|
|
De Amerikaanse presidentsverkiezingen 2004
Nog tot de presidentsverkiezingen van 2008 Home About this weblog Bronnen Mail mij 
Archief 08/10/2003 - 08/17/2003 08/17/2003 - 08/24/2003 08/24/2003 - 08/31/2003 08/31/2003 - 09/07/2003 09/07/2003 - 09/14/2003 09/14/2003 - 09/21/2003 09/21/2003 - 09/28/2003 09/28/2003 - 10/05/2003 10/05/2003 - 10/12/2003 10/12/2003 - 10/19/2003 10/19/2003 - 10/26/2003 10/26/2003 - 11/02/2003 11/02/2003 - 11/09/2003 11/09/2003 - 11/16/2003 11/16/2003 - 11/23/2003 11/23/2003 - 11/30/2003 11/30/2003 - 12/07/2003 12/07/2003 - 12/14/2003 12/14/2003 - 12/21/2003 12/21/2003 - 12/28/2003 12/28/2003 - 01/04/2004 01/04/2004 - 01/11/2004 01/11/2004 - 01/18/2004 01/18/2004 - 01/25/2004 01/25/2004 - 02/01/2004 02/01/2004 - 02/08/2004 02/08/2004 - 02/15/2004 02/15/2004 - 02/22/2004 02/22/2004 - 02/29/2004 02/29/2004 - 03/07/2004 03/07/2004 - 03/14/2004 03/14/2004 - 03/21/2004 03/21/2004 - 03/28/2004 03/28/2004 - 04/04/2004 04/04/2004 - 04/11/2004 04/11/2004 - 04/18/2004 04/18/2004 - 04/25/2004 04/25/2004 - 05/02/2004 05/02/2004 - 05/09/2004 05/09/2004 - 05/16/2004 05/16/2004 - 05/23/2004 05/23/2004 - 05/30/2004 05/30/2004 - 06/06/2004 06/06/2004 - 06/13/2004 06/13/2004 - 06/20/2004 06/20/2004 - 06/27/2004 06/27/2004 - 07/04/2004 07/04/2004 - 07/11/2004 07/11/2004 - 07/18/2004 07/18/2004 - 07/25/2004 07/25/2004 - 08/01/2004 08/01/2004 - 08/08/2004 08/08/2004 - 08/15/2004 08/15/2004 - 08/22/2004 08/22/2004 - 08/29/2004 08/29/2004 - 09/05/2004 09/05/2004 - 09/12/2004 09/12/2004 - 09/19/2004 09/19/2004 - 09/26/2004 09/26/2004 - 10/03/2004 10/03/2004 - 10/10/2004 10/10/2004 - 10/17/2004 10/17/2004 - 10/24/2004 10/24/2004 - 10/31/2004 10/31/2004 - 11/07/2004 11/07/2004 - 11/14/2004 11/14/2004 - 11/21/2004 11/21/2004 - 11/28/2004
|
maandag, september 15, 2003
In 1996 studeerde ik een half jaar in Washington DC aan AU, American University. Ook hier was het de gewoonte van professoren om hun eigen boeken op de lijst te zetten. Dus het verbaasde mij niet om op de leeslijst van Allan Lichtman zijn boek The Keys to the White House te vinden. Hierin stelt hij dat de Amerikaanse presidentsverkiezingen te voorspellen zijn! Mijn aandacht had hij direct. Aan de hand van dertien stellingen waarop alleen met ja of nee geantwoord kan worden was, volgens Lichtman, te voorspellen wie de nieuwe president van de VS zou worden. Zeven ja’s of meer, en Bush blijft zitten. Zo niet, dan kan hij zijn koffers pakken. De achterliggende gedachte van het systeem was dat de verkiezingen vooral een afrekening zijn van de zittende president. Als je de stellingen doorneemt zul je ook zien dat de tegenkandidaat maar één stelling krijgt, de rest gaan over de prestaties van de president en zijn partij. Lichtman heeft alle verkiezingen sinds de Amerikaanse Burgeroorlog langs de lat gelegd en zijn systeem hield stand. Sinds 1980 wist Lichtman de verkiezingen juist te voorspellen. Zo wist hij te melden dat Bush sr. Het niet zou redden in 1992, op het moment dat zijn populariteit immens was na de Golf-oorlog. Heerlijk boek dus voor liefhebbers van de Amerikaanse presidentsverkiezingen.
Wat zijn dan wel die dertien toverstellingen? Hier zijn ze: 1. Na de laatste midterm-verkiezingen heeft de partij die aan de macht heeft meer zetels in het Huis van Afgevaardigden dan in de midterm-verkiezingen daarvoor. De verklaring voor deze stelling ligt er in dat de zittende partij in de Congres-verkiezingen twee jaar na aantreden van de nieuwe president meestal zetels verliest. Doet hij dat niet, dan hebben de kiezers vertrouwen in de president. 2. Er is geen strijd om de nominatie binnen de partij die aan de macht is. Breekt er wel een strijd los dan is er binnen de partij wat aan de hand en is de eenheid dus verdwenen. Een recent voorbeeld is de welhaast bloedige strijd om de nominatie tussen George Bush sr. en Pat Buchanan in 1988. 3. De kandidaat van de partij die aan de macht is, is de huidige president. Een zittende president heeft als voordeel dat hij al vier jaar heeft kunnen laten zien wat hij kan. Het is natuurlijk niet de beslissende factor, want anders waren Ford, Carter en Bush wel herkozen. 4. Er is geen belangrijke derde partij of onafhankelijke campagne. De Reform Party van Ross Perot was een significante derde partij. De Green Party in 2000 was dat niet. De opkomst van een derde partij is een signaal van ongenoegen binnen de samenleving en het is een signaal van ongenoegen gericht tegen de huidige regering en dus een soort motie van wantrouwen. De afwezigheid van een derde partij is voor de zittende partij dus belangrijk. 5. De economie is niet in recessie tijdens te presidentscampagne. Samen met stelling 6 is dit een van de belangrijkste stellingen. Gaat het namelijk economisch slecht, dan kan de zittende partij het wel vergeten. Gaat het goed, dan heeft de partij het een stuk makkelijker, al zijn er dan soms andere factoren die de zittende partij toch doen verliezen. De economie in 1968 draaide goed maar toch verloor de partij van Johnson de verkiezingen. In 1976 ging het in ieder geval tijdens de verkiezingen economisch goed maar de nasleep van Watergate nekte president Ford. 6. De jaarlijkse per-capita economische groei tijdens de afgelopen presidentstermijn is even groot of groter dan die van de twee termijnen daarvoor. Het klinkt misschien een beetje ingewikkeld, maar de economische groei is zo controleerbaar. Een groeiende lange-termijn economie is goed voor de zittende partij. 7. De zittende partij heeft zorggedragen voor grote veranderingen in het nationale beleid. De amerikaanse kiezer houdt van een activistische president. Het geeft niet zozeer wat hij doet. als hij maar wat doet. Zo werden Franklin Roosevelt, Kennedy, Johnson en Reagan gezien als veranderaars en deden Coolidge, Hoover, Eisenhower, Bush en Clinton het een stuk minder. 8. Er is geen langdurige sociale onrust tijdens de termijn. Sociale onrust is vrijwel zonder uitzondering een protest tegen het beleid dat de zittende president voert. Dit is voor de kiezers een teken dat er met het huidige beleid iets mis is. Sociaal onrust is niet een demonstratie tijdens een partijconventie maar bijvoorbeeld de onrust en rellen na de beurskrach in 1929 of de demonstaties en rellen tegen de Vietnam-oorlog in de jaren zestig. 9. De zittende regering is niet besmet door een groot schandaal. Niet te vroeg juichen, want de Lewinsky-affaire voldoet niet aan de eisen. Het was geen politieke affaire en de president is er niet door moeten aftreden. Echte schandalen zijn van het formaat Teapot Dome tijdens de regering van Grant en het Watergate-schandaal tijdens de regering Nixon. 10. De zittende regering heeft geen nederlaag geleden op het gebied van buitenlandse politiek of in een oorlog. Deze stelling spreekt voor zich. 11. De zittende regering heeft een succes behaald op het gebied van buitenlandse politiek of in een oorlog. Het winnen van een oorlog doet het altijd goed, maar is op zich weer geen garantie voor herverkiezing. Kijk naar george Bush en de Golfoorlog. 12. De zittende president heeft charisma of is een oorlogsheld. Hier ligt de lat hoog. In de oorlog neerstorten met je vliegtuig (Bush), of goed handen kunnen schudden (Clinton) is niet genoeg. Echte oorlogshelden waren Ulysses Grant en Eisenhower. Charisma hadden FDR, Kennedy en Reagan. 13. De kandidaat van de uitdagende partij heeft charisma of is een oorlogsheld. Daarvoor geldt hetzelfde als bij stelling 12. Charisma overstijgt de partijlijnen. Dit is ook de enige stelling waarbij de uitdagende kandidaat er ook maar iets toe doet. Voor de rest van de theorie is de uitdagende partij van geen belang! gepubliceerd door Marc op maandag, september 15, 2003 # 
|
