De Amerikaanse presidentsverkiezingen 2004

Nog tot de presidentsverkiezingen van 2008


Home
About this weblog
Bronnen
Mail mij
Atom
This gif is freely copyable. Just right click, save Powered by
RSSify at WCC

This page is powered by Blogger. Isn't yours?

zaterdag, september 20, 2003
Peter Principal for president IV
Het is een winderige ochtend wanneer Peter Principal, Democratisch presidentskandidaat, zijn hoofdkwartier in Phantasia, Ohio, binnenkomt. Binnen werkt politiek adviseur Walter Attlee zich door een stapel kranten heen en campagneleider Rawlins doet hetzelfde met een stapel donuts.
Principal gaat tegenover Rawlins zitten en probeert een donut te pakken. Rawlins vouwt zijn armen beschermend om de donuts heen. Attlee maakt afkeurende geluiden terwijl hij de kranten aan stukken knipt. Principal kijkt hem vragend aan.
“Hier, alweer een interview met generaal Lewis. Dat is nummer vijf en ik ben nog niet eens aan de regionale kranten toe,” zegt Attlee, terwijl hij driftig de USA Today verknipt.
“Tsja,” zegt Principal, “Het was te verwachten. De generaal werkte zo slim naar zijn kandidatuur toe. Je kon er op wachten. Betekent het dat ik nu weer helemaal opnieuw in de gratie van de pers moet zien te raken? Het heeft de eerste keer al zoveel moeite gekost.”
Rawlins veegt de suikerkorrels van zijn mond en zegt: “Tegen een uniform is haast niet op te bieden.” Meteen schiet hem wat te binnen. “Maar u bent toch ook in dienst geweest? U heeft toch ook in Vietnam gediend?”
Principal twijfelt. “Ik denk niet dat we…”
Maar Rawlins gaat er eens goed voor zitten. “U heeft vast nog wel een foto met uniform thuis. We pakken de generaal gewoon op eigen terrein terug.”
“Ja, maar…” De kandidaat protesteert zachtjes.
“Nee, niets maar. U moet een beetje meewerken. Heeft u nog mensen gered?”
“Jawel, maar…”
“En zijn er nog slachtoffers gevallen?”
“Nou, bijna…”
“Goed, dan weet ik genoeg. Ga naar huis, haal uw fotoalbum op en vis uw uniform op uit de mottenballen. Waar wacht u op? Rawlins heeft zichzelf zo opgepompt vol adrenaline dat hij vergeet zijn tanden te zetten in een heerlijke donut met chocolade glazuur.
“Ik vraag me alleen af of de muts nog past,” aarzelt Principal.
Rawlins kijkt verbaasd. “Muts? Zo’n ding heet toch een pet?”
“Nee hoor,” klinkt het bedeesd, “het is een muts. Een koksmuts. Ik was legerkok,” moet Principal toegeven.
“Maar u heeft nog levens gered!” Rawlins is verbolgen.
“Heimlich manoeuvre. Mensen verslikten zich nog wel eens tijdens het eten.”
“En slachtoffers?”
“Voedselvergiftiging. Je wil niet weten hoe snel voedsel bederft in de jungle. Weet je dat je in Vietnam beter helemaal niets met melk…” begint Principal, maar hij wordt onderbroken door Attlee, die zijn schaar gevaarlijk in de richting van de kandidaat steekt.
“Misschien moeten we maar weer eens officieel onze kandidatuur stellen,”zegt hij.
Rawlins knikt instemmend. “Het is dan wel de vierde keer, maar het werkt vast nog wel. Kandidaat Curry heeft zijn campagne al zes keer officieel gelanceerd. Als we hem maar niet voorbijstreven is er niets aan de hand.”
Kandidaat Peter Principal, Democraat in hart en nieren, kijkt op zijn horloge. Het is half elf in de ochtend. Maar hij is alweer moe.




© Marc van Gestel 2003 - 2004